نقد و بررسی فیلم ۲۸ سال بعد | بازتعریف ژانر زامبی در یک اثر خلاق آخرالزمانی
رویداد۲۴| فیلم ۲۸ سال بعد با کارگردانی دنی بویل و فیلمنامه الکس گارلند، اثری مستقل و ساختارشکن است که مرزهای ژانر وحشت و زامبی را جابهجا میکند. در حالیکه سینمای تجاری از پیش تعیینشده و قابلپیشبینی شده است، «فیلم ۲۸ سال بعد» جسورانه به تماشاگران یادآوری میکند که سینما باید قدرت تخیل را تحریک کند، نه اینکه صرفاً منویی آماده از اتفاقات و ایستراگها تحویل دهد. این فیلم، بهجای تکرار الگوهای سابق یا ارجاعهای پشت سر هم، روایتگر داستانی جدید با حال و هوایی متفاوت است. نهتنها در مکان وقوع حوادث، بلکه در لحن، ساختار و حتی نوع برخورد با تهدید زامبیها، فیلم «۲۸ سال بعد» از فرمولهای رایج فاصله میگیرد.
فیلم ۲۸ سال بعد و تغییر جغرافیای ترس از لندن به اسکاتلند
«فیلم ۲۸ سال بعد» ما را به طبیعت بکر اسکاتلند میبرد. فیلم با صحنهای آغاز میشود که ناگهان زامبیها به کلبه چند کودک در هایلندهای اسکاتلند هجوم میآورند. این مقدمه، نهتنها متفاوت بلکه شوکهکننده و فراموشنشدنی است. با جهشی زمانی به ۲۸ سال بعد، داستان وارد جزیرهای منزوی بهنام «هُلی آیلند» در نورثآمبرلند میشود؛ جایی که مردم جامعهای بسته و شبهمذهبی تشکیل دادهاند.
دااستان فیلم ۲۸ سال بعد
گارلند که پیشتر با فیلمنامهنویسی «۲۸ روز بعد» و تهیهکنندگی «۲۸ هفته بعد» تجربهاش را ثابت کرده بود، در «فیلم ۲۸ سال بعد» جهان متفاوتی خلق میکند. حالا با انواع مختلفی از زامبیها روبهرو هستیم: زامبیهای کند و چاق، زامبیهای سریع و عصبی، و مهمتر از همه، موجودی بهنام آلفا، زامبیای هوشمند، قدرتمند و مرموز. این تنوع، چهره تهدید را چندلایه کرده و فیلم را از نظر بصری و روایی جالبتر میکند.
بیشتر بخوانید: نقد و بررسی فیلم ۴۰ هکتار | روایتی از دنیای در حال فروپاشی و ویران
در قلب داستان فیلم ۲۸ سال بعد، رابطه پدر و پسری شکل میگیرد. «اسپایک»، نوجوانی دوازدهساله با پدری قوی و مردد و مادری بیمار، در آستانه مراسمی سنتی برای ورود به بزرگسالی است. سفر او همراه پدرش برای شکار در جنگل، سرآغاز تحولی عمیق است؛ مواجهه با زامبیها، کشف حقیقتی تلخ درباره پدر، و تصمیم برای بردن مادرش به سرزمین اصلی به امید درمان، او را به سفری فانتزی و تلخ در جهانی فروپاشیده میبرد. این روایت یادآور داستانهای کلاسیک برادران گریم یا حتی «جادوگر شهر اُز» است؛ اما در نسخهای تاریک و معاصر.
فیلم ۲۸ سال بعد و زیباییشناسی متفاوت از فیلمهای پیشین
در مقایسه با فضای خشن و پرتنش «۲۸ روز بعد» و «۲۸ هفته بعد»، فیلم ۲۸ سال بعد از لحن شاعرانهتری بهره میبرد. تصاویر فیلم، بهویژه در طبیعت سرسبز اسکاتلند، توسط فیلمبردار شناختهشده آنتونی داد منتل، با نرمی و عمق بصری ارائه میشوند. صحنههای پر از مه، رنگهای اشباعشده و موسیقی اثیری گروه «Young Fathers» باعث شده فیلم حالوهوایی خیالانگیز به خود بگیرد؛ گرچه خشونت و وحشت همچنان در آن جاری است، اما بیشتر بهعنوان زمینهای برای تعمق و رشد شخصیتها عمل میکند.
فیلم ۲۸ سال بعد و بازیهای درخشان بازیگران
در این فیلم، بازی بازیگران یکی از نقاط قوت اصلی است. آرون تیلور-جانسون در نقش پدر مقتدر، اما پیچیده، تصویری چندوجهی ارائه میدهد. جودی کومر با ایفای نقش مادری بیمار که بین هوشیاری و توهم سرگردان است، یکی از ماندگارترین اجراهای کارنامهاش را ثبت میکند. اما درخشانترین بازی متعلق به آلفی ویلیامز در نقش اسپایک است؛ نوجوانی که هم ترس را بهخوبی انتقال میدهد و هم حس مسئولیت و رشد شخصی را باورپذیر میسازد. حضور کوتاه، اما تأثیرگذار رالف فاینس در نقش پزشکی دیوانهنما، اما پررمزوراز نیز جذابیتی خاص به فیلم میبخشد.
فیلم ۲۸ سال بعد و بازتعریف ژانر زامبی
در حالیکه اغلب فیلمهای زامبی بر خشونت، بقا یا آخرالزمان تمرکز دارند، فیلم ۲۸ سال بعد بهدنبال مفاهیمی، چون بلوغ، اندوه و مرگ است. مفهومی مانند «ممنتو موری» (یادآوری مرگ) در پایان فیلم بهشکلی تأثیرگذار مطرح میشود. این اثر برخلاف بسیاری از دنبالههای سینمایی، بهجای آمادهسازی مخاطب برای قسمتهای بعدی، دعوتی است به تفکر، تأمل و حتی سوگواری برای آنچه از دست رفته است.
فیلم ۲۸ سال بعد؛ اثری متفاوت و شجاعانه
این فیلم شاید در نگاه اول فیلمی زامبیمحور بهنظر برسد، اما فراتر از ژانر حرکت میکند. دنی بویل و الکس گارلند در این اثر، جسورانه مسیرهای تکراری را رها کرده و تجربهای منحصربهفرد برای مخاطب خلق کردهاند. این فیلم نهتنها ادامهای هوشمندانه برای دو اثر قبلی است، بلکه اثری مستقل، احساسی و بیپروا در مواجهه با تاریکیهای درون و بیرون انسان بهشمار میرود. برای مخاطبانی که بهدنبال تجربهای متفاوت از ژانر وحشت هستند، فیلم ۲۸ سال بعد پیشنهادی جدی و تماشایی است.
فیلمش به دلم ننشست ۶ از ۱۰ 
